-30 %

ΕΠΟΥΛΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

ΜΑΞ ΜΠΛΕΧΕΡ

Μετάφραση: ΒΙΚΤΩΡ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ

Μυθιστόρημα, 253σσ.:
395γρ., 12.50 x 19.70 εκ.
© LOGGIA P.C., 2022
ISBN 978-618-84744-8-2

10,50€

15,00€

Χωρίς ΦΠΑ: 10,50€

Ποσότητα

Καλάθι

Buy Now Question

Επιθυμητό

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

«Αυτό που με εξέπληξε πρωτίστως (και παραδόξως) στο Παρίσι ήταν ότι δεν έβλεπα πουθενά κανένα αμάξι ασθενούς. Μια μέρα, στη γωνία ενός δρόμου, πήρε το μάτι μου έναν ανάπηρο στο καροτσάκι του^. μου ’ρθε όρεξη να τρέξω κοντά του, να τον φιλήσω και να τον αγκαλιάσω αδελφικά. Όπως όμως γνωρίζεις, στη ζωή ακριβώς οι χειρονομίες που έχουν πιο πολύ νόημα είναι και αυτές που απαγορεύονται πιο αυστηρά. Κοίταξα για πολλή ώρα το παράξενο εκείνο μόρφωμα, μισό άνθρωπος και μισό ποδήλατο. Ίσως ο μύθος του Μινώταυρου να χρήζει εκσυγχρονισμού».

Οι Επουλωμένες καρδιές του Μαξ Μπλέχερ αποτελούν το δεύτερο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας που συμπληρώνεται από τα Περιστατικά στο εγγύς εξωπραγματικό και το Φωτεινό άντρο. Ο νεαρός Εμμανουήλ, alter ego του συγγραφέα, πάσχει από φυματίωση των οστών και εγκαθίσταται στο σανατόριο της λουτρόπολης Μπερκ, στις ακτές της βόρειας Γαλλίας, για να θεραπευτεί. Η ζωή και ο έρωτας συνεχίζουν να ρέουν κάτω από τα γύψινα ασφυκτικά καλούπια των ασθενών, οι οποίοι κυκλοφορούν καθηλωμένοι σε αυτοσχέδιες άμαξες· το σκοτεινό χιούμορ, σε συνδυασμό με το εξωπραγματικό και το στοιχείο της παρέκκλισης, ή του εφιάλτη, στη γραφή του Μπλέχερ άλλοτε διαβρώνουν κι άλλοτε πυκνώνουν τη μονολιθική ατμόσφαιρα του φόβου στο σανατόριο. Η κριτική, όχι απόλυτα δικαιολογημένα, συνέδεσε τις Επουλωμένες καρδιές με το Μαγικό βουνό, κυρίως λόγω της παραπλήσιας θεματολογίας τους, ωστόσο οι ρίζες της αχαλίνωτης μπλεχεριανής φαντασίας εντοπίζονται περισσότερο στον υπερρεαλιστή Μπρετόν, παρά στον «κλασικίζοντα ρεαλιστή Τόμας Μαν», όπως επισημαίνει ο μεταφραστής του έργου Βίκτωρ Ιβάνοβιτς.

Έλενα Μαρούτσου, Πληγή και επούλωση, “Εφ.Συν., Ανοιχτό βιβλίο”, 12.11.2022

Αν και η παλέτα του συγγραφέα έχει επιλέξει τις σκοτεινές αποχρώσεις, το σφρίγος της γλώσσας και η ευφάνταστη και συχνά ποιητική εικονοποιία φωτίζουν με τις δικές τους ζωηρές αναλαμπές το κείμενο.

Μιχάλης Μοδινός, Η σημασία να είσαι ασθενής, “Τα Νέα, Βιβλιοδρόμιο”, 23.10.2022

Και η αλήθεια είναι πως ο Μαξ Μπλέχερ αποδίδει τόσο υποβλητικά την ατμόσφαιρα στην αποκομμένη αυτή κόγχη του κόσμου μας, που πιάνεις ώρες ώρες τον εαυτό σου να ήθελε να βρίσκεται εκεί.

Άρης Σφακιανάκης, «Επουλωμένες καρδιές» του Μαξ Μπλέχερ: Ένα σπουδαίο μυθιστόρημα σανατορίου, “Athens Voice”, 05.10.2022,

Μου είχαν λείψει αυτά τα βιβλία – έπαψαν πια να γράφονται τέτοια μυθιστορήματα μετά την εύρεση της πενικιλίνης. Κι όμως, ιδού!

Νίκος Βατόπουλος, Η ασθένεια ως καύσιμο για υψηλή λογοτεχνία, “Η Καθημερινή, Τέχνες και Γράμματα”, 20.09.2022

Ο Μπλέχερ παραδίδει σελίδα τη σελίδα ως χρέος, οφειλή, ανάγκη, αλλά και ως έναν ύμνο στη ζωή που ενδόμυχα, ίσως γνωρίζει, πως θα αποχαιρετίσει.

Άθως Δημουλάς, Ζωή στις λουτροπόλεις, “Η Καθημερινή, Περιοδικό Κ”, 20.09.2022

Πραγματικότητα και εφιάλτης συνυπάρχουν, όπως ακριβώς και στη ζωή του Μαξ Μπλέχερ (έπασχε από την ίδια ασθένεια), συγγραφέα των Επουλωμένων καρδιών.

Γιάννης Δρούγος, Μαξ Μπλέχερ, Επουλωμένες καρδιές, “Into my books”, 26.08.2022

Γραμμένο από τον Μπλέχερ σε πολύ νεαρή ηλικία, αυτό το κείμενο - θαύμα αναβλύζει αισθαντικότητα, λυρισμό και σκληρότητα. Με γραφή απόλυτα σωματική, - με το σώμα να βυθίζεται στην άβυσσο - υποβλητική, διαπεραστική, φλεγόμενη, με μια πένα σαν νύχι που σκάβει κάτω απ΄το χώμα της απόγνωσης, της μούχλας και του φωτός , χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, με πινελιές χιούμορ, φαντασίας, ολόπικρης αλήθειας και εμπειρικής πραγματικότητας, έχουμε στα χέρια μας ένα κορυφαίο δείγμα της ρουμανικής πεζογραφίας του Μεσοπολέμου [...]

Επέστρεψε τον τόμο την επομένη, με ένα σημείωμα, όπου ζητούσε από την Ιζά την άδεια να την επισκεφτεί κά- ποια μέρα. Ήθελε πολύ να γνωρίσει από κοντά εκείνη την κοπέλα με τα σχιστά μάτια και την άλω μυστηρίου, η οποία είχε καταφέρει μεμιάς να κινήσει το ενδιαφέρον του, προτρέποντάς τον σε ένα τόσο συναρπαστικό ανάγνωσμα.
  Πήρε απάντηση ότι μπορούσε να περάσει εκείνο κιόλας το απομεσήμερο. Η γκουβερνάντα τον περίμενε στον διάδρομο την καθορισμένη ώρα. Μόλις μπήκε στην κάμαρη, ο Εμμανουήλ ένιωσε μια έντονη και ευχάριστη μυρωδιά από ζεστό τσάι και φρυγανιές. Ο χώρος δεν έμοιαζε με ένα οποιοδήποτε δωμάτιο σανατορίου. Ήταν κι αυτό βαμμένο στα λευκά, αλλά οι τοίχοι είχαν καλυφθεί με ένα πολύ σκούρο κόκκινο ύφασμα, κάτι που δημιουργούσε μιαν ατμόσφαιρα αρκούντως επιβλητική, σχεδόν πένθιμη.
  «Μισώ το “υγειονομικό” λευκό, τύπου κλινικής...» εξήγησε η Ιζά στον Εμμανουήλ μόλις χαιρετήθηκαν. «Στα δωμάτια του σανατορίου, άσπρα σαν το γάλα, το μόνο σαφές και κατάλληλο που μπορείς να κάνεις είναι να τρελαθείς».
  Καμία διακόσμηση σε όλο τον χώρο. Μόνον επάνω σε ένα ντουλαπάκι υπήρχε ένα πελώριο κρυστάλλινο βάζο, γεμάτο αποξηραμένους κώνους ελάτης.
  Ο Εμμανουήλ, ευχαριστώντας τη για το βιβλίο, εξέφρασε την απορία του πώς και δεν έβλεπε πουθενά ράφια βιβλιοθήκης, ή έστω και έναν τόμο.
  «Α, δεν μου αρέσουν τα βιβλία!... Ένα βιβλίο δεν είναι τίποτα, δεν είναι καν αντικείμενο», είπε η Ιζά. «Είναι κάτι νεκρό... που εσωκλείει ζωντανά πράγματα... Κάτι σαν ένα πτώμα σε αποσύνθεση, που μέσα του βρίθουν χιλιάδες και χιλιάδες κατσαρίδες. Όλα τα βιβλία τα έχω στο διπλανό δωμάτιο, της νταντάς, σε ένα μπαούλο κάτω από το κρεβάτι της». Και ψιθύρισε, σε τόνο εξομολόγησης:
  «Ντρέπομαι που μου ’λαχε να γνωρίσω τη ζωή μόνον από βιβλία...»
  Κάλεσε την γκουβερνάντα για να του τη γνωρίσει. Ήταν μια κυρτωμένη, ηλικιωμένη γυναίκα, με άχρωμα μάγουλα, σαν ξερό ψωμί.
  «Από ’δώ η Σελίνα»,* είπε. «Για κοίτα την και πες μου, αλήθεια, δεν μοιάζει με σκαθαράκι; Μόνο που δεν βομβίζει...»
  «Ντρέπομαι που μου ’λαχε να γνωρίσω τη ζωή μόνον από βιβλία...»
  Κάλεσε την γκουβερνάντα για να του τη γνωρίσει. Ήταν μια κυρτωμένη, ηλικιωμένη γυναίκα, με άχρωμα μάγουλα, σαν ξερό ψωμί.
  Πράγματι, η νταντά φορούσε μια κοντή, καφέ κάπα, γυαλιστερή σαν έλυτρα εντόμου. Ακουμπούσε τα χεράκια της επάνω στην κοιλιά και έτριβε κάθε τόσο το ένα με το άλλο, σαν μύγα. Γέλασε σιγανά με τα λόγια της Ιζά, με μικρά, προσεκτικά διαλείμματα, λες και στάθμιζε από μέσα της την ποσότητα ευφορίας που άρμοζε να απολαύσει αξιοπρεπώς μια γριούλα της σειράς της.
  «Βλέπεις πόσο μπασμένη είναι;» είπε η Ιζά, όταν η Σελίνα πήγε να φέρει το τσάι. «Είναι η ηθική αντανάκλαση της σεμνότητάς της... Η Σελίνα είναι το πιο συγκρατημένο άτομο, ως προς τις δικές της ανάγκες, και το πιο πρόθυμο να εξυπηρετήσει τις ιδιοτροπίες των άλλων...»
  Η γκουβερνάντα σέρβιρε το αχνιστό τσάι σε ένα τραπεζάκι τοποθετημένο επιτούτου, ανάμεσα στην Ιζά και τον Εμμανουήλ.

  * Σ.τ.Μ. Πρωτ. Celina: Εκρουμανισμός του γαλλικού ονόματος Céline.

Ετικέτες: ΕΠΟΥΛΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ , Βιβλία

ΕΠΟΥΛΩΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

Πληροφορίες

Λογαριασμός