Εξαντλημένο

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Ανθολόγηση-Μετάφραση-Επίμετρο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΒΟΣ

Ποίηση, 128σσ.:
218γρ., 12.50 x 19.70 εκ.
© LOGGIA P.C., 2020
ISBN 978-618-84744-1-3

10,90€

Χωρίς ΦΠΑ: 10,90€

Ποσότητα

Καλάθι

Buy Now Question

Επιθυμητό

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

«Ο κορυφαίος Καναδός ποιητής του 20ού αιώνα»

Robert Bly

Μια από τις σημαντικότερες φωνές της καναδικής ποίησης και, σύμφωνα με τον Αμερικανό ποιητή Ρόμπερτ Μπλάι, «ο κορυφαίος Καναδός ποιητής του 20ού αιώνα», ο Άλντεν Νόουλαν (1933-1983) άφησε ανάγλυφο το αποτύπωμά του στα καναδικά γράμματα και παραμένει ως σήμερα, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας από τους δημοφιλέστερους Καναδούς ποιητές. Γεννημένος στη Νέα Σκοτία, παρότι ανατράφηκε σ’ ένα αγροτικό περιβάλλον που δεν ευνοούσε την ενασχόληση με τις τέχνες, ο Νόουλαν κατόρθωσε, χάρη στη φιλομάθεια και το ταλέντο του, να καλλιεργήσει μια ποίηση που κερδίζει τον αναγνώστη με την ανεπιτήδευτη προφορικότητα και την εμφατική κατάφασή της στη ζωή. Τα ποιήματά του, λιτά και πνευματώδη, άλλοτε αποτυπώνουν την καθημερινότητα στην καναδική ύπαιθρο κι άλλοτε μιλούν, με οξυδέρκεια και χιούμορ, για την ανάγκη για δημιουργία, για τη φθορά, την απώλεια και, πάνω απ’ όλα, την αγάπη. Η ανά χείρας ανθολογία περιλαμβάνει σαράντα από τα αρτιότερα και γνωστότερα ποιήματά του, προσφέροντας μια αντιπροσωπευτική εικόνα του έργου του.

Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Σαν τον τεχνίτη που φυσάει το γυαλί, “Η Καθημερινή, Τέχνες και Γράμματα”, 02.11.2021

Η ποίησή του δεν έρχεται να ευλογήσει την καθημερινή ζωή (συμβίωση, επιθυμία, οικονομία, ποτό, αρρώστια, γράψιμο). Αντιθέτως. Την μπλοκάρει, τη σπάει. Εμποδίζει τη ροή που σε κατευθύνει ύπουλα προς τον θάνατο και μόνο το ποίημα σε βοηθά να τη διακόψεις προσωρινά.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Ποίηση για το επιτήδευμα της ζωής, “Εφ.Συν., Ανοιχτό βιβλίο”, 21.03.2021

Αυτό το χιούμορ που συναντάμε σε πολλά απ’ τα ποιήματα της συλλογής και η αμεσότητα της έκφρασής του, ο άνετος προφορικός τόνος και η ελεύθερη εκτύλιξη του στίχου, η ελαφρότητα της διατύπωσης και η βαθύτητα της συγκίνησης, η σκληρότητα της καθημερινότητας που γνώρισε ο ποιητής σε όλη του τη ζωή μαζί με την τρυφερότητα της ματιάς του είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του.

Βαρβάρα Ρούσσου, Χαιρετισμός στον εξαίρετο Άλντεν Νόουλαν, “Oanagnostis.gr”, 15.12.2020

Ο κουβεντιαστός, καθημερινός τόνος αποκτά προς το τέλος των ποιημάτων ένταση. Σε κάθε περίπτωση όμως κατορθώνει να συγκινήσει με τη θέρμη μιας απλής γραφής, αισιόδοξος μέσα από τη διάχυτη θλίψη του: «διότι το να μην έχεις γεννηθεί/είναι η μοναδική τραγωδία/ που μπορούμε να φανταστούμε,/ μα δεν χρειάζεται διόλου να τη φοβόμαστε.» («Εγκώμιο του μεγάλου θαλάσσιου ίππου»).

Μαρία Τοπάλη, Μια αγκαλιά γεμάτη δώρα, “Η Καθημερινή, Τέχνες & Γράμματα”, 18.10.2020

Ο Παλαβός έκανε την τολμηρή επιλογή να ανθολογήσει δίχως χρονολογική σειρά, αλλά, όπως εξηγεί, «ελεύθερα, οργανώνοντας ενίοτε μικρούς θεματικούς κύκλους ώστε η ανθολογία να διαβάζεται σαν πρωτότυπη και αυτοτελής συλλογή». Ο στόχος αυτός οπωσδήποτε επιτυγχάνεται, η γεύση που παίρνουμε από τον Νόουλαν είναι συνεκτική.

Γιάννης Παλαβός, Ζήτημα φωτός: ποίηση του Άλντεν Νόουλαν, “Η Εποχή”, 06.09.2020

Η ταλάντευση ανάμεσα στην απαισιοδοξία και το γκροτέσκο ορισμένων ποιημάτων του, ιδίως πρώιμων, και στη χαμηλόφωνη, εξομολογητική και τελικά φωτεινή όψη της ποίησής του υφαίνει ένα έργο ταυτόχρονα αυστηρό και ανεπιτήδευτο, πένθιμο και ελαφρύ, παράγοντας ευπρόσδεκτη αναγνωστική ένταση.

Robert Fulford, National Post, 10.10.2017

Ο Νόουλαν με την ποίησή του έκανε έναν ειλικρινή, ευθύ απολογισμό της φιλίας, της πατρότητας, της αγάπης, του φόβου και της απόλαυσης του να ζεις. […] το έργο του παραμένει ζωντανό, περισσότερο από τρεις δεκαετίες μετά το θάνατό του, και υπενθυμίζει στους ανθρώπους […] τη μεγάλη του συνεισφορά στην Καναδική λογοτεχνία.

Thomas R. Smith, Canadian Writers – Athabasca University, 12.02.2015

[…]η ποίηση του Νόουλαν συνεχίζει να βρίσκει παθιασμένους υποστηρικτές ανάμεσα σε ποιητές και λάτρεις της ποίησης κουρασμένους από την πληκτικότητα και τον εγωκεντρισμό που έχουν κατά πολύ μετατρέψει την σημερινή ποίηση σε ένα πιάτο άγευστο, αδιάφορο. Όταν οι αναγνώστες κουράζονται, πράγμα αναπόφευκτο, με τον εξευγενισμό και το μούδιασμα της ποίησης της εποχής μας, τα βαθιά ανθρώπινα ποιήματα του Νόουλαν θα συνεχίσουν να τους περιμένουν. Από αυτήν την άποψη, η ώρα του Νόουλαν ίσως να μην έχει έρθει ακόμα.

Goose Lane Editions, από τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Νόουλαν, 11.2017

Ο Νόουλαν, ο σημαντικότερος ποιητής του εικοστού αιώνα από τις ανατολικές ακτές της χώρας , ξεκίνησε από την εξοντωτική φτώχεια της υπαίθρου και εν τέλει δημοσίευσε ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα που γράφτηκαν ποτέ στον Καναδά.
-Poetry magazine
Ο Άλντεν Νόουλαν, ο βάρδος των Καναδικών ακτών του Ατλαντικού, έγραψε ποίηση
που αντλεί γοητεία από την πεζή καθημερινότητα και τον δημώδη λόγο.
-Quill & Quire

David Eso, The Malahat Review, No. 202, Spring 2018

[…] αναρωτιέται κανείς για την εγγύτητα ανάμεσα στις καλλιτεχνικές ψευδομνήμες του Νόουλαν και σ’ έναν κόσμο δυνητικά περιορισμένο από τη γεωγραφία και τους ταξικούς φραγμούς, ωστόσο διευρυμένο από την πολυμάθεια και το εμπνευσμένο πνεύμα του.

Fred Cogswell, Studies in Canadian Literature, vol. 01, n. 02, 1976

Σήμερα δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία: Ο Άλντεν Νόουλαν είναι ένας σημαντικός ποιητής, όχι μόνο ένας τρελός προφήτης που θρηνεί στις ερημικές ακτές των νοτίων επαρχιών. Έχει εδώ και αρκετό καιρό αναγνωριστεί από αναγνώστες εκτός του Καναδά. Ο Ρόμπερτ Μπλάι, για παράδειγμα, τοποθετεί τον Νόουλαν στην παράδοση του Ντοστογιέφσκι και του Ντ. Χ. Λώρενς χάρη στην «ψυχική του γενναιότητα» να «ελίσσεται στις παρυφές του φόβου» με την ποίησή του.

Jon Pedersen, Alden Nowlan: An Introduction, National Film Board of Canada, 1983.
Κινηματογραφικό πορτρέτο του Νόουλαν με τον ίδιο να απαγγέλει ποιήματά του.

Ραδιοφωνική συνέντευξη με τον Άλντεν Νόουλαν, On the Arts, (CJRT-FM, 1982)

Ι σ τ ο ρ ι κ ή ς σ η μ α σ ί α ς γ ε γ ο ν ό τ α

Μιλούσαμε για τα ιστορικής σημασίας γεγονότα
που ζήσαμε στην εποχή μας·
εγώ είπα «Ναι, μάλλον η κατάκτηση της Σελήνης
ήταν το σπουδαιότερο γεγονός
του καιρού μου». Αλλά, βέβαια, όλοι λέγαμε ψέματα.
Η αλήθεια είναι ότι για μένα η προσσελήνωση
δεν έφτανε ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι μια νύχτα του 1963,
τότε που ζούσαμε σε τρία δωμάτια, σ' ένα βικτοριανό μέγαρο,
κάποτε
κατοικία ενός ζάπλουτου εμπόρου
(η κουζίνα μας θα ήταν η ντουλάπα του, σίγουρα),
σε μια γειτονιά όπου έμενε πια μόνο
όποιος δεν είχε λεφτά να νοικιάσει αλλού.
Τη νύχτα που λέω, οι τρεις μας –η Κλοντίν, ο Τζόνι κι εγώ–
ξυπνήσαμε στις τεσσερισήμισι το πρωί
και φάγαμε φρυγανισμένο ψωμί με κανέλα.

«Και λοιπόν;» θα μου πείτε.

Ω, μα ήμασταν ζαλισμένοι απ' τον ύπνο
και κάτω απ' το παράθυρό μας οι οδοκαθαριστές
δούλευαν τα μηχανήματά τους και φλυαρούσαν στα
ιταλικά και
όλα ήταν αλλόκοτα δίχως τίποτε απειλητικό,
ακόμα και η τσαγιέρα σφύριζε διαφορετικά
απ' ό,τι τη μέρα: νιώθαμε όπως νιώθεις καμιά φορά
όταν πρωτοπηγαίνεις σε ξένη χώρα
και το ψωμί δεν έχει ακριβώς την ίδια γεύση
ούτε ξέρεις πώς να αλείψεις το βούτυρο, κι επιπλέον
στο τραπέζι βάζουν πάπρικα αντί για πιπέρι,
μόνο που σ' αυτή τη χώρα δεν υπήρχε κανένας,
μονάχα οι τρεις μας, σχεδόν μαγεμένοι
από το μυστήριο της ζωής, ολότελα δοσμένοι στην αγάπη.

Ετικέτες: ΧΑΙΡΟΜΑΙ , ΠΟΥ , ΕΙΜΑΙ , ΕΔΩ , Βιβλία

ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ

Πληροφορίες

Λογαριασμός