-10 %
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ
Μετάφραση:
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΟΤΣΗ
Διήγημα - Νουβέλα, 86 σσ.:
150γρ., 12.50 x 19.70 εκ.
© LOGGIA P.C., 2024
ISBN 978-618-5855-00-0
Διήγημα - Νουβέλα, 86 σσ.:
150γρ., 12.50 x 19.70 εκ.
© LOGGIA P.C., 2024
ISBN 978-618-5855-00-0
9,90€
11,00€
Χωρίς ΦΠΑ: 9,90€
Μια μαύρη σκιά γλιστρά στα γαλήνια νερά του Κόλπου της Νάπολης,
ή μήπως ίπταται; Είναι ένα μαύρο καράβι, που όσοι κατάφεραν να το δουν μέσα στην μπλαβιά, βαθιά νύχτα το παρομοιάζουν
με βουβή ερωτευμένη γυναίκα, με στιβαρή και συνάμα αιθέρια παρουσία. Συλλογική παραίσθηση, ζοφερός οιωνός ή προειδοποίηση,
η εικόνα του κλονίζει συθέμελα τη ζωή της πόλης και φουντώνει το αίσθημα ανασφάλειας των κατοίκων της. Τα θέματα της
αβεβαιότητας, υπαρξιακής και μη, του απρόοπτου γεγονότος που εκτροχιάζει τη ζωή από τις ράγες της καθημερινότητας αποτελούν
τα συστατικά στοιχεία της ποιητικής του Πουλιέζε. Το Μαύρο Καράβι απαρτίζεται από οκτώ διηγήματα, τα οποία κυκλοφόρησαν
το 2008, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το Σκοτεινό νερό. Οκτώ καφκικές ιστορίες, αινιγματικές, μυστηριώδεις, αλληγορικές,
γραμμένες με το σκοτεινό, ονειρικό, απαράμιλλο ύφος του Ιταλού συγγραφέα.
Τάσος Γέροντας, Βιβλιοκριτική | Νικόλα Πουλιέζε «Το μαύρο καράβι», “Exostis.gr”, 08.07.2024
Η εξαιρετική μετάφραση της Δότση συντελεί τα μέγιστα στη βύθιση του αναγνώστη στον σκοτεινό κόσμο του Πουλιέζε
Αγγελική Σπηλιοπούλου, «Το Μαύρο Καράβι» του Νικόλα Πουλιέζε διαπλέει τα σκοτάδια της ύπαρξης, “Fractalart.gr”, 18.06.2024
Αυτό που παρατηρούμε στην αφήγηση του Πουλιέζε είναι η αινιγματική και μεταφυσική χροιά που αμυδρά αγγίζουν τις ιστορίες του. Το στοιχείο του αδιευκρίνιστου, το παράδοξο και το πεπερασμένο της ανθρώπινης λογικής αποτελούν κοινά σημεία αναφοράς. Ο κόσμος του Πουλιέζε, ο κόσμος που εντός του ζούμε, κατασκευασμένος με οριοθετήσεις χρονικές, με δεσμεύσεις ηθικές στο πλαίσιο της κοινωνικής ζωής, γίνεται εύθραυστος μπρος στην ανατροπή.
Τάσος Γέροντας, Βιβλιοκριτική | Νικόλα Πουλιέζε «Το μαύρο καράβι», “Exostis.gr”, 08.07.2024
Η εξαιρετική μετάφραση της Δότση συντελεί τα μέγιστα στη βύθιση του αναγνώστη στον σκοτεινό κόσμο του Πουλιέζε
Αγγελική Σπηλιοπούλου, «Το Μαύρο Καράβι» του Νικόλα Πουλιέζε διαπλέει τα σκοτάδια της ύπαρξης, “Fractalart.gr”, 18.06.2024
Αυτό που παρατηρούμε στην αφήγηση του Πουλιέζε είναι η αινιγματική και μεταφυσική χροιά που αμυδρά αγγίζουν τις ιστορίες του. Το στοιχείο του αδιευκρίνιστου, το παράδοξο και το πεπερασμένο της ανθρώπινης λογικής αποτελούν κοινά σημεία αναφοράς. Ο κόσμος του Πουλιέζε, ο κόσμος που εντός του ζούμε, κατασκευασμένος με οριοθετήσεις χρονικές, με δεσμεύσεις ηθικές στο πλαίσιο της κοινωνικής ζωής, γίνεται εύθραυστος μπρος στην ανατροπή.
Τη μέρα που το Μαύρο Καράβι μπήκε στον Κόλπο της Νάπολης, ήταν νύχτα. Έτσι ακριβώς.
Νύχτα μπλαβιά και βαθιά, και μαύρη σαν πίσσα, αμετανόητα, αθεράπευτα μαύρη. Άραγε να ’ταν σημάδι του πεπρωμένου; Οιωνός που φιδοσέρνεται μες στη σιωπή; Πικρή νοσταλγία που δεν
βρήκε τις λέξεις; Τι να ’ταν;
Αργότερα, πολύ αργότερα, όταν ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση και ανασήκωσε άλλα θαύματα, λογιών λογιών αινίγματα, ελπίδες απαρηγόρητες και συντριβές πρωτόγνωρες, μονάχα όταν πέρασε τούτος ο καιρός του θανάτου και της απορίας, και άνοιξε η τύχη των ανθρώπων, μονάχα τότε ο κόσμος έκανε υποθέσεις και σκέφτηκε με ηρεμία το γεγονός και ακούστηκαν εικασίες, εκφράστηκαν αμφιβολίες και άλυτα ερωτήματα τσάκιζαν τις ψυχές, πληγώνοντας το βλέμμα όσων είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια, κοντολογίς, πολύς μα πάρα πολύς χρόνος έπρεπε να περάσει στη συνέχεια, γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε: μελαγχολική χαρά, άδικος πόνος, ο χρόνος αυτός περνάει, πάντα περνάει, οπότε τι; Διαλύεται; Σταματά; Ή μήπως άραγε σχίζει απότομα και ανελέητα τους ιστούς; Και στο κάτω κάτω για ποιον λόγο; Επειδή ένα Μαύρο Καράβι γλίστρησε τη νύχτα στον Κόλπο της Νάπολης;
Για να πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, δεν συμφωνούν όλοι πως το Καράβι «γλίστρησε». Σύμφωνα με κάποιους, καβαλίκευε ήρεμα τα κύματα όπως όλα τα καράβια που οργώνουν τις θάλασσες. Σύμφωνα με κάποιους άλλους απλώς έγλειφε τα νερά με την αδρή του φιγούρα, αιωρούμενο μεταξύ ουρανού και θάλασσας, μα –προφανώς– πιο κοντά στη θάλασσα, ξυστά στην επιφάνειά της, όπως ειπώθηκε, και όλο το φάσμα των εικασιών δεν συνοψίστηκε ασφαλώς σε τούτες τις δύο υποθέσεις, αλλά σε κάτι πολύ πολύ πιο μεγάλο, πελώριο, απροσμέτρητο θα έλεγα για να ’μαι ειλικρινής, μόνο που είναι αδύνατον να μεταφέρω εδώ όλες τις μαρτυρίες. Τι νόημα θα ’χε το ουρλιαχτό ενός παιδιού, το σκοτεινό βλέμμα μιας γυναίκας που έμεινε βουβή, η φτυσιά ενός δύσπιστου γέροντα; Τι νόημα θα ’χε η συγκεκριμένη αφήγηση ενός συγκεκριμένου μάρτυρα; Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τι νόημα μπορεί να έχει, επίσης, τούτη η αφήγησή μου;
Αργότερα, πολύ αργότερα, όταν ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση και ανασήκωσε άλλα θαύματα, λογιών λογιών αινίγματα, ελπίδες απαρηγόρητες και συντριβές πρωτόγνωρες, μονάχα όταν πέρασε τούτος ο καιρός του θανάτου και της απορίας, και άνοιξε η τύχη των ανθρώπων, μονάχα τότε ο κόσμος έκανε υποθέσεις και σκέφτηκε με ηρεμία το γεγονός και ακούστηκαν εικασίες, εκφράστηκαν αμφιβολίες και άλυτα ερωτήματα τσάκιζαν τις ψυχές, πληγώνοντας το βλέμμα όσων είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια, κοντολογίς, πολύς μα πάρα πολύς χρόνος έπρεπε να περάσει στη συνέχεια, γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε: μελαγχολική χαρά, άδικος πόνος, ο χρόνος αυτός περνάει, πάντα περνάει, οπότε τι; Διαλύεται; Σταματά; Ή μήπως άραγε σχίζει απότομα και ανελέητα τους ιστούς; Και στο κάτω κάτω για ποιον λόγο; Επειδή ένα Μαύρο Καράβι γλίστρησε τη νύχτα στον Κόλπο της Νάπολης;
Για να πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, δεν συμφωνούν όλοι πως το Καράβι «γλίστρησε». Σύμφωνα με κάποιους, καβαλίκευε ήρεμα τα κύματα όπως όλα τα καράβια που οργώνουν τις θάλασσες. Σύμφωνα με κάποιους άλλους απλώς έγλειφε τα νερά με την αδρή του φιγούρα, αιωρούμενο μεταξύ ουρανού και θάλασσας, μα –προφανώς– πιο κοντά στη θάλασσα, ξυστά στην επιφάνειά της, όπως ειπώθηκε, και όλο το φάσμα των εικασιών δεν συνοψίστηκε ασφαλώς σε τούτες τις δύο υποθέσεις, αλλά σε κάτι πολύ πολύ πιο μεγάλο, πελώριο, απροσμέτρητο θα έλεγα για να ’μαι ειλικρινής, μόνο που είναι αδύνατον να μεταφέρω εδώ όλες τις μαρτυρίες. Τι νόημα θα ’χε το ουρλιαχτό ενός παιδιού, το σκοτεινό βλέμμα μιας γυναίκας που έμεινε βουβή, η φτυσιά ενός δύσπιστου γέροντα; Τι νόημα θα ’χε η συγκεκριμένη αφήγηση ενός συγκεκριμένου μάρτυρα; Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τι νόημα μπορεί να έχει, επίσης, τούτη η αφήγησή μου;
Ετικέτες:
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΡΑΒΙ