test ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΝΤΡΟ
Menu
Your Cart

ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΝΤΡΟ

ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΝΤΡΟ - ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΑΝΑΤΟΡΙΟΥ
-10 %
ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΝΤΡΟ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΑΝΑΤΟΡΙΟΥ


Μυθιστόρημα, 256σσ.:
395γρ., 12.50 x 19.70 εκ.
© LOGGIA P.C., 2024
ISBN 978-618-5855-01-7

13,50€
15,00€
Χωρίς ΦΠΑ: 13,50€
«Ε, λοιπόν, σας ομολογώ, και θα ήθελα να με πιστέψετε, ότι αυτή η κατάντια με έκανε να γελάσω, λες και μου συνέβαινε κάτι το αστείο. Κάθε μέρα ένας καινούργιος πόνος, ένα καινούργιο μαρτύριο, όλα μαζί να επιτίθενται σε ένα εξαντλημένο σώμα. Αμάν πια, είστε κι άλλοι; Πόσοι ακόμα; ανέκρινα νοερά τους πόνους μου. Ήταν το πείσμα ενός ελέφαντα ενάντια σε ένα ποντίκι». Στο Φωτεινό άντρο, ο αφηγητής μιλάει για τη ζωή του, τη δεκαετία του 1930, στο θεραπευτήριο του Μπερκ, στη Γαλλία, ή στο Λεζέν της Ελβετίας, με την υπέροχη θέα της κοιλάδας του Ροδανού. Οι αυτοβιογραφικές αναφορές συνδέουν τον Μπλέχερ με τη λογοτεχνία των σανατορίων, ωστόσο, καθώς το σώμα φθίνει από την αρρώστια, ανθίζει η εσωτερικότητα, νέοι χώροι ανακαλύπτονται στο εγγύς εξωπραγματικό. Οι χαρακτήρες του εγκαθίστανται μέσα στη συμφορά και η ασθένεια μετατρέπεται σε πλεονεκτικό σημείο θέασης του κόσμου πέρα από το αστραφτερό του περίβλημα. Τελευταίο μέρος της τριλογίας, μετά τα Περιστατικά στο εγγύς εξωπραγματικό και τις Επουλωμένες καρδιές, το Φωτεινό άντρο είναι το κύκνειο άσμα του Μαξ Μπλέχερ.



Το μυθιστόρημα Φωτεινό άντρο - Ημερολόγιο σανατορίου, του Μαξ Μπλέχερ, εκδόθηκε με την οικονομική στήριξη του Ρουμανικού Ινστιτούτου Πολιτισμού.



Σε τούτο το απλό πέρασμά μου από τη ζωή, εάν το νόημα και η σημασία των βιωμένων στιγμών μού διαφεύγουν, είναι ίσως επειδή εγώ ο ίδιος τους «διαφεύγω», κάθε τόσο, αποδρώντας σε έναν κόσμο κλειστό, απόκρυφο, αυστηρώς δικό μου. Ίσως μάλιστα, όπως τείνω να νομίζω, να μην υπάρχει καν διαφορά μεταξύ του όποιου εξωτερικού περίγυρου και του εσώτερου συνόλου από νοερές εικόνες. Συχνά έτυχε να δω με τα μάτια ορθάνοιχτα αλλόκοτα πράγματα, τα οποία μόνο σε όνειρο μπορούν να υφίστανται, ενώ άλλες φορές να ονειρευτώ με τα μάτια κλειστά, κοιμώμενος ή απλώς σε ρέμβη, άλλα πράγματα που, καθώς τα ανακαλούσα στη μνήμη μου, δεν ήμουν πια ικανός να κρίνω σε ποιον κόσμο, σε ποια πραγματικότητα είχαν λάβει χώρα.
      Το ίδιο κάνει, θαρρώ, το να ζει κανείς ένα γεγονός ή να το ονειρεύεται, και η υπαρκτή ζωή, η καθημερινότητα είναι εξίσου παραληρηματική και ανοίκεια όσο αυτή του ύπνου. Αν ήθελα, για παράδειγμα, να προσδιορίσω με ακρίβεια σε ποιον κόσμο γράφω αυτές τις αράδες, θα μου ήταν αδύνατο να το κάνω. Πολλές φορές, στον ύπνο μου, ονειρεύομαι ποιήματα απίθανης ομορφιάς με στρωτές φράσεις και εικόνες πρωτότυπες, τα οποία απαγγέλλω με την ίδια σιγουριά, όπως όταν γράφω αυτή τη φράση αραδιάζοντας το ένα γράμμα δίπλα στο άλλο· ομολογώ δε ότι αρκετές ποιητικές εικόνες αναδύθηκαν στο μυαλό μου ενώ κοιμόμουν, και όταν ξύπνησα, ο απόηχός τους παρέμενε μέσα μου τόσο καθαρά και επίμονα, που το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάρω ένα φύλλο χαρτί και να τις καθαρογράψω. Μου αρέσει επίσης να φαντάζομαι ότι στην καθ’ ύπνον οικουμένη υπάρχει τουλάχιστον ένα τομίδιο ποιημάτων που φέρει τη δική μου την υπογραφή και που οι κοιμώμενοι διαβάζουν στους εφιάλτες τους… Με βαθιά, απόλυτη κατάπληξη περιεργάζομαι όσα υπάρχουν γύρω μου, και η κατάληξη είναι καθ’ όλα πανομοιότυπη, είτε έχω τα μάτια μου ανοιχτά είτε κλειστά.
      Εδώ και χρόνια παρακολουθώ, σε όνειρα, ένα σενάριο το οποίο επανέρχεται μέσα στο ίδιο σκηνικό· ο λόγος που το καταγράφω τώρα εδώ είναι ότι δεν μπορώ ακόμη να διακρίνω επακριβώς σε ποιο από τα δύο μισά της ζωής μου πράγματι διαδραματίζεται, καθότι το ίδιο ακριβώς συνεχές, ή μάλλον η ίδια ασυνέχεια του βιώματος υπάρχει εξίσου και σ’ αυτό εδώ το φως όπου βρίσκομαι βυθισμένος καθώς γράφω, αλλά και στη διαύγεια εκείνη της ημέρας όπου λαμβάνουν χώρα τα αλλόκοτα και μελαγχολικά, «ονειρικά» συμβάντα. Για την ακρίβεια, πιο μελαγχολικά παρά αλλόκοτα και περισσότερο ακατανόητα παρά παραισθησιακά, όπως άλλωστε όλα όσα πράττω και υφίσταμαι στη ζωή μου.