Νουβέλα, 103σσ.:
180γρ., 12.50 x 19.70 εκ.
© LOGGIA P.C., 2024
ISBN 978-618-5855-03-1
Ποια μπορεί να είναι άραγε η κατάληξη μιας στημένης κρατικής δημοσκόπησης με θέμα τις συνθήκες διαβίωσης σε μια πόλη της Σοβιετικής Ένωσης, όταν ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος περνάει την πόρτα ενός φωτογράφου που εννοεί να απαντήσει στο σχετικό ερωτηματολόγιο ορμώμενος αποκλειστικά και μόνο από τη λογοτεχνία; Η νουβέλα Ο άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη λογοτεχνία, που μας έρχεται από τη «μικρούλα Γεωργία», είναι ένας ακατάπαυστος ύμνος στην υψηλή λογοτεχνία και στους μεγάλους συγγραφείς −ο Θερβάντες έχει την τιμητική του−, αλλά και ένα βαθύτατα πολιτικό έργο. Με σαρκαστική ευφυΐα και με διαλόγους-μονολόγους έτοιμους, συν τοις άλλοις, να παρουσιαστούν και σε σκηνή θεάτρου, ο Ντοτσανασβίλι αντιπαραθέτει δύο διαφορετικούς κόσμους: τον sui generis διανοούμενο φωτογράφο, λάτρη της λογοτεχνίας και μέντορα του καλοπροαίρετου βοηθού του Κλιμ, από τη μία, τον αθλητικό, μοντέρνο, πολλά υποσχόμενο κρατικό προϊστάμενο και τον πειθήνιο υποτακτικό υπάλληλό του, από την άλλη. Μπορεί η ζωή μέσα στην ποικιλόμορφη υπερβολή της να στριμωχτεί στα τυποποιημένα κουτάκια που προσπαθεί να τη χωρέσει η εξουσία;
Το μυθιστόρημα Ο άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη λογοτεχνία, του Γκούραμ Ντοτσανασβίλι, εκδόθηκε με την οικονομική στήριξη του Οίκου συγγραφέων της Γεωργίας και του Υπουργείου Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νέας Γενιάς της Γεωργίας.
Νίκος Κουρμουλής, Ποιος μας απαγορεύει τελικά να σκεφτόμαστε;, “Τα Νέα”, 03.05.2025
Μία από τις κύριες μορφές των γραμμάτων της Γεωργίας παραδίδει έναν ακατάπαυστο ύμνο στην υψηλή λογοτεχνία και στους μεγάλους συγγραφείς
Πέρα από την περιρρέουσα ιλαρότητα της μυθοπλασίας, εκείνο που πραγματικά γοητεύει στη νουβέλα του Ντοτσανασβίλι είναι η περιπάθεια του εγκωμίου για τη λογοτεχνία.
Μια γεωργιανή νουβέλα – έκπληξη.
Μια ευφάνταστη ιστορία που περιπαίζει με χιούμορ τη γραφειοκρατία του σοβιετικού καθεστώτος,
ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει τα αποτελέσματα της λογοτεχνίας στην ψυχοσύνθεση ενός αναγνώστη.
Ναι, αυτό το βιβλίο είναι ένας μέγας ύμνος προς τη λογοτεχνία ως μια λυτρωτική «εφεύρεση» του ανθρώπινου είδους.
Πάντοτε στις ράγες της λογοτεχνικής παράδοσης στην οποία ανήκει η νουβέλα αυτή, το κωμικοτραγικό δεν απουσιάζει,
ούτε το παιγνιώδες, χωρίς ωστόσο να αποδεικνύεται γκροτέσκο ή αφελές, αλλά με επίγνωση της σημασίας του, για την επιβίωση και την ελπίδα.
