Νοέμβριος 2020

ΚΡΙΤΙΚΗ Άγης Αθανασιάδης, Σκοτεινό νερό, “Librofilo.blogspot.com”, 21.11.2020

Η μεταφορική και αλληγορική διάσταση του βιβλίου, είναι εμφανής από τις πρώτες του σελίδες. Ο Πουλιέζε χρησιμοποιεί τον μαγικό ρεαλισμό, με συγκρατημένο τρόπο, περισσότερο για να δώσει έμφαση στην αναμονή ενός γεγονότος μεγαλύτερου από αυτό που μπορεί να συλλάβει ανθρώπου νους, προσδίδοντας έναν ελεγειακό τόνο και μια λυρικότητα σε ένα μεταφυσικό πλαίσιο. Περισσότερα...

ΚΡΙΤΙΚΗ Rosebud, ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΝΕΡΟ, Tέσσερις μέρες βροχής στην πόλη της Νάπολης εν αναμονή ενός εκπληκτικού γεγονότος, “Rosebud14.com”, 21.11.2020

Το "Σκοτεινό νερό" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μυθιστόρημα-χρονογράφημα, κάτι μεταξύ λογοτεχνίας και χρονικού, μια πολυφωνική ιστορία από ένα σύνολο ιστοριών, όλες ενωμένες σε σημείο που να δημιουργούν μια συμπαγή ενότητα η οποία προκύπτει από την αβεβαιότητα που ανακοινώνεται στον υπότιτλο: την προσδοκία ενός έκτακτου γεγονότος. Περισσότερα...

ΚΡΙΤΙΚΗ Βιβή Γεωργαντοπούλου, Σκοτεινό νερό, “Λέσχη ανάγνωσης του Degas”, 08.11.2020

Η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, μυστηριώδης και εξαιρετικά πειστική και ο αναγνώστης παραμένει εντός της μέχρι τέλους, νιώθει ότι βρίσκεται εκεί, στην βουτηγμένη στα νερά Νάπολη του 1969,ότι βυθίζεται στην νοσηρότητά της ακόμα κι όταν ο Πουλιέζε τον επαναφέρει στην αναγνωστική του πραγματικότητα καθώς σμιλεύει το κείμενο με την εναλλαγή των συναισθημάτων της τοπικής κοινωνίας: η θυμηδία για τα πραγμένα της δημοτικής αρχής διαδέχεται την αγωνία τους για τις πνιγμένες φωνές κι αυτή με τη σειρά της δίνει την αφηγηματική σκυτάλη στην ελπίδα ότι θα ξαναβγεί ο λαμπρός ναπολιτάνικος ήλιος τους και ούτω καθεξής. Όσο για την έκδηλη θεατρικότητα του κειμένου του Πουλιέζε (ο οποίος αγαπούσε το θέατρο και είχε δηλώσει ότι θα ήθελε να ασχοληθεί μ’ αυτό) είναι ακριβώς ό,τι δίνει το πολύ ιδιαίτερο ύφος σε όλη την ιστορία καθιστώντας την και διαχρονική. Περισσότερα...

ΚΡΙΤΙΚΗ Νικήτας Σινιόσογλου, Ο Μπλέχερ και η ακατέργαστη ύλη του κόσμου, “Εφ.Συν., Ανοιχτό βιβλίο”, 08.11.2020

Οι υποβλητικές μεταφορές του Μπλέχερ («Μπροστά μου ο λασπωμένος δρόμος απλωνόταν αδιάκοπα σαν αλοιφή...») είναι μια απόπειρα να ανασηκώσει το πέπλο των αναδυόμενων φαινομένων και να κοιτάξει από κάτω: υπάρχει κάτι, ή μόνον βρομερή λάσπη, οπότε οι λεγόμενες «αλήθειες» δεν είναι παρά μια μερίδα της ακόμη; Οι θηλυκοί χαρακτήρες του βιβλίου, η Κλάρα και η Εδα, είναι οι καταλύτες της πνευματικής και σεξουαλικής αφύπνισης, αγωγοί αιφνίδιων εκλάμψεων του σώματος και των λέξεων. Μόνον που ο δρόμος δεν απολήγει σε καμιά αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα: παρ' όλο που οι άνθρωποι τυλίγονται στο «λευκό μεταξένιο δέρμα» τους και φορούν υφασμάτινα ρούχα, εντός τους λανθάνει πάντοτε «αδυσώπητη, επιτακτική και στοιχειώδης η λάσπη. Περισσότερα...